Bir guruh tanishlar bilan Namangandan Toshkentga samolyotda uchayotgan edik. Poytaxtda yumushlarimiz ko‘pligidan vaqtni tejash uchun biroz tamaddi qilib olmoqchi bo‘lib, yemakxonaga kirdik.
Dasturhon ustida bir sherigimizning tomog‘iga non uvog‘i o‘rnashib qoldi shekilli, ketma-ket o‘qchiq, yo‘tal tutdi. Ustidan non yedi, choy ham ichirdik, foydasi bo‘lmadi. Tomog‘i qichib, bezovtalanib, hatto ko‘zlaridan yosh chiqib ketdi.
Toshkentga yetib keldik. Samolyot zinasidan tushayotganimizda boyagi sherigimiz ketma-ket aksa urib yubordi. Uch yuz chaqirim narida tiqilib qolgan uvoq uning og‘zidan bir necha qadam nariga otilib ketdi.
Shu payt allaqayerdan bir chumchuq pirillab uchib keldi-da, yerga tushgan uvoqni yeb ketdi. Sherigimiz taajjubini yashira olmay: «Shu chumchuqning rizqi ekan, yuta olmay naq Namangandan tomog‘imda ko‘tarib kelibman-a!» deb yubordi!
A. Muxammad